لگن یک حلقه محکم استخوانی است که در پایه ستون فقرات قرار دارد. شکستگی‌های لگن خاصره شایع نیست – حدود 3 درصد از کل شکستگی‌های بزرگسالان را شامل می‌شود. بیشتر شکستگی‌های لگن به دلیل برخی از ضربات، اتفاقات با شدت بالا مانند تصادف خودرو رخ می‌دهد. چون لگن خاصره در مجاورت رگ‌های خونی و اندام‌های مهم قرار دارد، شکستگی لگن می‌تواند منجر به خونریزی شدید و جراحات دیگر شود که نیاز به درمان فوری خواهد داشت. در برخی موارد، یک اتفاق با تاثیر کم می‌تواند– مانند زمین خوردن ساده – برای شکستگی لگن در افراد مسنی که استخوان‌های ضعیفی دارند، کافی باشد. درمان برای شکستگی لگن بسته به شدت آن متفاوت است. در حالی که شکستگی‌های با تاثیر کم اغلب می‌تواند با درمان‌های غیرجراحی درمان شود، اما درمان شکستگی‌های شدید معمولاً نیاز به فیزیوتراپی یا درمان جراحی دارد تا لگن را بازسازی کرده و ثبات را به این ناحیه برگرداند تا بیمار بتواند فعالیتهای روزانه خود از سر بگیرد.
علت
ضربه با شدت بالا
شکستگی لگن ممکن است ناشی از یک فشار با نیروی بالا باشد مانند نیرویی که در طول موارد زیر به بدن وارد می‌شود
- تصادف ماشین یا موتورسیکلت
- تصادفات با شدت بالا
- افتادن از ارتفاع زیاد (مانند نردبان)
بسته به جهت و اندازه نیرو، این آسیب‌ها می‌تواند بسیار خطرناک و نیاز به درمان جراحی دارد.
نارسایی استخوان
شکستگی لگن ممکن است به دلیل ضعف یا نارسایی استخوان نیز رخ دهد. این مشکل در افراد مسنی که استخوان‌های آنها به دلیل پوکی استخوان ضعیف شده است، شایع‌تر است. در این بیماران، شکستگی می‌تواند حتی در طول یک زمین خوردن ساده در حین ایستادن یا یک فعالیت عادی مانند بیرون آمدن از وان حمام یا پایین آمدن از پله رخ دهد. این آسیب‌ها عمدتاً شکستگی پایدار است که آسیبی به کلیت ساختاری حلقه لگن وارد نمی‌کند، اما ممکن است استخوان فرد شکسته شود.
علل دیگر
شکستگی ممکن است هنگامی رخ دهد که تکه‌ای از استخوان نشیمنگاهی از جایی که عضلات همسترینگ به استخوان متصل هستند جابجا شود، اما شیوع کمی دارد. این نوع از شکستگی، شکستگی از جا کنده شده نامیده می‌شود و در افراد جوان ورزشکار که هنوز در حال رشد هستند به طور متداول رخ می‌دهد. شکستگی از جا کنده شده معمولاً باعث ناپایداری لگن یا آسیب به اندام‌های داخلی شود.
علائم و نشانه‌های آن چیست؟
لگن شکسته تقریباً همیشه دردناک است. این درد با حرکت لگن یا تلاش برای راه رفتن شدیدتر می‌شود. اغلب بیماران تلاش می‌کنند که لگن یا زانوی خود را در حالتی خاص کج نگه دارند، تا از شدت درد جلوگیری کنند. برخی از بیماران ممکن است در ناحیه لگن دچار ورم یا کبودی شوند.
تشخیص پزشک
تثبیت اضطراری
بیمارانی با شکستگی‌های با شدت بالا، تقریباً همیشه به مرکز درمانی اورژانس یا اتاق اضطراری برای درمان اولیه به دلیل شدت علائم آنها انتقال داده می‌شوند. این بیماران ممکن است آسیب‌های بیشتری به سر، سینه، شکم یا پاها داشته باشند. اگر آسیب‌های آنها باعث کاهش شدید خون شده باشد، می‌تواند منجر به شوک شود – یک مشکل خطرناک که می‌تواند باعث از کار افتادن اندام بدن شود. مراقبت از بیماران با شکستگی لگن با شدت بالا، نیاز به روش‌های چندگانه با تعدادی متخصصین پزشکی داشته باشد. در برخی موارد، پزشکان باید قبل از درمان شکستگی و دیگر آسیب‌ها به مشکلات راه هوایی، تنفس و جریان خون توجه کنند.
معاینات فیزیکی
پزشک به دقت لگن خاصره، مفصل ران و پاها را معاینه می‌کند. او همچنین آسیب به عصب را با ارزیابی اینکه می‌توانید مچ پا و انگشتان خود را حرکت دهید و حس در انتهای پای شما وجود داشته باشد، بررسی می‌کند. پزشک به دقت، دیگر اندام‌های بدن را معاینه کرده تا مشخص کند که آیا آسیب دیگری وجود دارد.
آزمایشات تصویری
- تصویربرداری اشعه ایکس
- اسکن توموگرافی کامپیوتری
- اسکن تصاویر رزونانس مغناطیسی (ام آر آی)
بهترین روش‌های درمان شکستگی لگن کدامند؟
درمان بر اساس عوامل متعدد عبارت است از:
- الگوی خاص شکستگی
- مقدار جابجایی استخوان‌ها
- شرایط کلی شما و آسیب‌های مرتبط
درمان غیرجراحی
پزشک ممکن است درمان جراحی یا غیر جراحی را برای شکستگی‌های پایدار پیشنهاد دهد که در آن استخوان جابجا نشده یا مقدار کمی جابجا شده است. درمان‌های غیرجراحی شامل موارد زیر است:
وسایل کمکی راه رفتن- برای جلوگیری از ایجاد فشار روی پاها، پزشک ممکن است پیشنهاد دهد که از عصا یا واکر به مدت سه ماه استفاده کنید- یا تازمانی که استخوان‌های شما بطور کامل درمان می‌شوند. اگر هردو پای شما آسیب دیده است، ممکن است نیاز داشته باشید که تا مدتی از ویلچر استفاده کنید و از این رو از وارد کردن فشار به پاها جلوگیری می‌شود.
داروها- پزشک ممکن است داروهایی را برای تسکین درد و همچنین ضدانعقاد یا رقیق کننده خون تجویز کند، تا خطر لخته شدن خون را در رگ‌های پا و لگن کاهش دهد.
درمان جراحی
بیمارانی که دچار شکستگی ناپایدار لگن هستند، ممکن است به یک یا چند عمل جراحی نیاز داشته باشند.
بی حرکت کردن یا فیکسیشن بیرونی: پزشک از فیکسیشن بیرونی برای ثابت نگه داشتن ناحیه لگن استفاده می‌کند. در این عمل پین و پیچ‌های فلزی از طریق برش‌های کوچکی در پوست و عضله وارد استخوان‌ها می‌شود. تثبیت کننده خارجی، اجزای شکسته شده استخوان را در موقعیت اصلی‌شان ثابت نگه می دارد. در برخی از بیماران، این تثبیت کننده تا زمان بهبودی کامل، در استخوان باقی می‌ماند.
در مواردی که بیمار قادر به تحمل این پیچ‌ها برای مدت زمان طولانی نباشد، تثبیت کننده به طور موقت و تا انجام شیوه درمانی مناسب، استفاده می‌شود.
تراکشن، تراکشن سیستمی است متشکل از وزنه‌های متعادل کننده‌ای که به همتراز شدن استخوان‌ها کمک می‌کند. این شیوه بلافاصله بعد از آسیب انجام و بعد از جراحی برداشته خواهد شد. در شکستگی استابولوم، تراکشن به تنهایی می‌تواند شیوه درمانی موثری باشد. اما نادر است و به ندرت توسط پزشک توصیه می‌شود.
در طول درمان، پیچ‌های فلزی در استخوان ران و تبیا قرار داده می‌شوند، تا موقعیت پاها ثابت شود. وزنه‌هایی که به پیچ‌ها متصل هستند، با کشیدن پاها، باعث می‌شوند تا اجزای استخوان در موقعیت اصلی و طبیعی خود قرار بگیرند. این شیوه درمانی برای بسیاری از بیماران با درد همراه می‌باشد.
ریداکشن (جا انداختن) باز و فیکسیشن بیرونی: در طول این عمل، بخش‌های جابجا شده استخوانی ابتدا در جای طبیعی خود قرار داده می‌شود (ریداکشن). این قطعات با استفاده از پیچ‌ها و صفخات فلزی در کنار هم نگه داشته می‌شوند.
عوارض
خطرات مرتبط با هر روش جراحی وجود دارد. قبل از جراحی، پزشک درباره هر یک از این خطرات با شما صحبت خواهد کرد و اقدامات خاصی را برای جلوگیری از عوارض احتمالی انجام خواهد داد.
عوارض احتمالی شامل این موارد است:
- مشکلات بهبود زخم، از جمله عفونت
- آسیب به اعصاب یا رگ‌های خونی
- لخته‌های خون
- آمبولی ریوی- لخته شدن خون در ریه‌ها
بهبود
مدیریت درد
پس از جراحی، مقداری درد احساس خواهید کرد. این یک قسمت طبیعی از روند بهبود است. پزشک و پرستاران برای کاهش درد شما تلاش می‌کنند، که می‌تواند به شما کمک کند سریع‌تر از جراحی بهبود یابید.
داروها اغلب برای تسکین درد کوتاه مدت پس از جراحی تجویز می‌شوند. انواع مختلفی از داروها برای کمک به درد در دسترس هستند، از جمله مواد افیونی، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) و بی‌حس کننده‌های موضعی. پزشک شما ممکن است از ترکیبی از این داروها برای بهبود تسکین درد و همچنین به حداقل رساندن نیاز به مواد افیونی استفاده کند.
توجه داشته باشید که اگرچه مواد افیونی به تسکین درد پس از جراحی کمک می‌کنند، اما مواد مخدر هستند و می‌توانند اعتیاد‌آور باشند. وابستگی به مواد افیونی و مصرف بیش از حد آن به یک موضوع مهم بهداشت عمومی در ایالات متحده تبدیل شده است.
استفاده از مواد افیونی فقط باید به دستور پزشک بسیار باشد. به محض بهبود درد، مصرف مواد افیونی را متوقف کنید. اگر چند روز پس از جراحی درد شما بهبود نیافته است، با پزشک خود صحبت کنید.
حرکت زودهنگام
در بیشتر موارد، پزشک حرکت زودهنگام را توصیه می‌کند. اکثر بیماران بعد از جراحی در اسرع وقت راه رفتن- با محدودیت تحمل وزن- و انجام تمرینات پا و کف پا را شروع می‌کنند.
فیزیوتراپی
تمرینات خاص به شما کمک می‌کند تا انعطاف پذیری خود را بازیابید و دامنه حرکات لگن را بازگردانید. تمرینات دیگر به شما کمک می‌کند تا قدرت و استقامت ایجاد کنید تا بتوانید فعالیتهای روزمره خود را بهتر انجام دهید.
پیشگیری از لخته شدن خون
اگرچه حرکت زودهنگام توصیه می‌شود، اما تحرک شما بعد از جراحی هنوز تا حدودی محدود خواهد بود. به همین دلیل، ممکن است پزشک برای جلوگیری از تشکیل لخته خون در رگ‌های عمیق لگن و پاها، داروی ضد انعقادی یا رقیق کننده خون برای شما تجویز کند.
تحمل وزن
پزشک شما ممکن است استفاده از عصا یا واکر را برای مدتی توصیه کند. تحمل وزن کامل معمولاً تا 3 ماه مجاز است – یا وقتی استخوان‌های شما کاملاً خوب شده‌اند. ممکن است نیاز به استفاده از عصا یا کمک برای راه رفتن برای مدت طولانی‌تری داشته باشید.
نتیجه‌گیری
برخی شکستگی‌های لگن به خوبی بهبود می‌یایند. شکستگی‌های ناپایدار که در پی صدمات شدید مانند تصادف ایجاد می‌شوند، با عوارض جدی‌تری مانند خونریزی و یا آسیب ارگان‌های داخلی همراه خواهند بود. در صورتی که نسبت به درمان این قبیل آسیب‌ها اقدام صورت گیرد، شاهد ترمیم و بهبود شکستگی نیز خواهیم بود.
اگر آسیب به عضلات اطراف لگن وارد شده باشد، بیمار تا چند ماه بعد هنگام راه رفتن می‌لنگد. معمولا چند ماه زمان می‌برد تا این عضلات تقویت شوند. تقویت مجدد این عضلات ممکن است یک سال طول بکشد.
مشکلات بعدی، مانند درد، اختلال در تحرک و اختلال عملکرد جنسی، ممکن است در نتیجه آسیب به اعصاب و اندام‌های مرتبط با شکستگی لگن باشد.
